အျဖည့္ခံ

အျဖည့္ခံ
******
ႏႈႈတ္ဆက္တယ္လို႕မေျပာပါနဲ႕...

ကုိယ္..လမ္းခြဲျခင္းကိုအသိအမွတ္မျပဳနိုင္ေသးဘူး။

အားနာတယ္္လို႕မေျပာပါနဲ႕..

ကုိယ့္ကိုယ္ ကုိမွမႏွစ္သိမ့္နိုင္ေသးတာ...

ခြင့္လႊတ္ပါ......... တဲ့

ဘာကိုမွအျပစ္မယူတတ္သူမို႕

မင္းေလးေျပာရက္တာလား..

ရပါတယ္ေလ..

မင္းေလးေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အခါ..

ကုိယ့္ကိုေမ့ထားျပီး

မင္းေလး၀မ္းနည္းေနခ်ိန္သတိရေပးရင္ေတာင္

ေက်နပ္တတ္တဲ့သူပါ..

                                      

                                                              (အိမ္လြမ္းသူ)

ထာ၀ရခ်စ္ေနမွာပါ

ခ်စ္ေနပါလွ်က္နဲ႕ 

ငါခ်စ္တဲ ့အေၾကာင္း

တေစ့ တေစာင္းမွ်

ေျပာမထြက္ခဲ့ပါေလ

အနီးဆုံးျဖစ္ဖုိ ့

ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ ့စကားကုိ

သူမခ်စ္မႏွစ္သက္ရင္

အေ၀းဆုံး ျဖစ္သြားမွာ

စုိးရိမ္မိျပန္တယ္...။

စုိးရိမ္းစိတ္ေတြနဲ ့

ဆြံအ တတ္တဲ့ 

ငါ့အျဖစ္ေၾကာင့္
ငါ့အခ်စ္ေတြလည္း

ဖုံးကြယ္ထားရၿပီ…

ႏွလုံးသားကုိ 

ဥပကၡာ ျပဳဖုိ ့လဲ

မစြန္ ့စားရဲ
ေမ့ျပစ္ဖို႕လည္း 

ခတ္ခဲေနေတာ့
အလြမ္းေတြကုိပဲ 

မိတ္ေဆြဖြဲ ့ ထားရတယ္…

ျမင္ေနပါလွ်က္ ေဆြး

နီးလွ်က္နဲ႕ ေ၀းေနရလည္း

ငါ့ႏွလံုးသားထဲမွာ
မင္းကုိပဲ ထာ၀ရခ်စ္ေနမွာပါ......။

                                 ကာရံခ်စ္သူ

ညီမေလး

ညီမေလး ကိုခ်စ္တယ္…။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုေအာက္မွာ က်ရႈံးခဲ့တဲ့ ကုိယ္ဆီ
ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အခ်စ္တစ္ခုကို ယူေဆာင္လာေပးတဲ့

ညီမေလးကိုခ်စ္တယ္…။

ညီမေလးကိုလြမ္းတယ္…။
သတိရစိတ္ေတြလႊမ္းမုိးျပီး တစ္ေယာက္တည္း
အထီးက်န္လြန္းတဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြေရာက္တုိင္း
ညီမေလး ကိုလြမ္းတယ္…။

ညီမေလးအတြက္ ကုိယ္ ့စိတ္ကုိ ကုိယ္မုန္းတယ္…။
လွပလြန္းတဲ ့ညီမေလးရဲ ့ အလွအပကုိ
စိတ္မခ်မႈေတြနဲ႔အတူ အူတိုေနရတဲ့အခါတိုင္း
ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ကိုယ္မုန္းတယ္…။

ညီမေလးကိုခြင့္လႊတ္တယ္…။
ခ်စ္မိတဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ အရံႈးေပးထားတဲ့ ကုိယ္ကုိ
ညီမေလးအႏိုင္ယူေနမွန္း သိေပမယ့္လည္း
ညီမေလး ကိုခြင့္လႊတ္တယ္…။

ညီမေလးကို ခ်စ္ေနဦးမယ္…။
ညီမေလး သတိရတဲ့အခါ ကုိယ္ အျမဲရွိေနမယ္
ညီမေလး ေမ့ထားရင္လည္း ကုိယ္ ရင္နာရရံုေလးပါပဲ
ညီမေလး မခ်စ္ေတာ့ရင္လည္း ထားခဲ့ပါ
ကုိယ္က…
ညီမေလးကို တစ္ဘ၀လုံး ခ်စ္ေနဦးမယ္…။

                                    ကာရံခ်စ္သူ

ညလြမ္းေဖာ္

မင္းရွိမွ
သတိရတတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။
မင္းမရွိတဲ့အခါ
သတိရတဲ့ ..စိတ္
အအိပ္ခက္တာ မင္းသိပါ ။

မင္းျမင္မွ
ခင္တြယ္တတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး
မင္းမျမင္တဲ့အခါ
ခင္တြယ္ျမတ္ႏိုးစိတ္
အရိပ္အျဖစ္ တည္ရွိတာ
မင္း .. သိမွာပါ ။

ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း
ဘယ္ေလာက္ခြဲခြဲ
ရင္ထဲက မင္းရဲ႕အရိပ္
ငါနဲ႔အတူ
အိပ္ေနတယ္ .. ။ ။
ေမာင္လွမ်ဳိး

ခ်စ္သူစိတ္ရင္း.....ေမာင့္ရင္တြင္းမွာ

လၿခမ္းေကြးေကြး
ပန္းေမြွးေမြွးနဲ႔
စမ္းေရေအးေအး
စမ္းေခ်ာင္းေဘးမွာ
ခ်စ္သူအၾကာင္းေတြးပါတယ္။

ခ်စ္သူရက္စက္
ထားရက္ခဲ့လ်က္
လြမ္းလ်က္သာေန
တမ္းတလ်က္သာ
ေဖၚကြာေဝးလို႔ေဆြးပါတယ္။

လေကြးေကြးမွာ

ခ်စ္သူေရာက္လာ
ပန္းေမြွးေမွြးကိုေခ်ဖ်က္ခ်နင္း
စမ္းေအးေအးကိုမီးေလာင္တိုက္သြင္း
အမုန္းစစ္ခင္းစာနာကင္းၿပီ
ပန္းေၾကႏြမ္းလည္းလြမ္းရတယ္
စမ္းေရခန္းလည္းတမ္းတတယ္။

ခ်စ္လွပါသည္...သို႕ေသာ္

   မတူတာေတြ႕ေပမည့္

   မတန္တာကိုေမ့ေနလို႕

   အတူေနဖို႕ၾကိဳးစား

   ရိုးသားဖို႕လည္းမတတ္နိဳင္

   ၾကိဳးစားလို႕လည္းမရပ္နိဳင္

   တက္မနိဳင္ေတာ့ေလွဦးကရမ္း

   ဟိုကမ္းကိုသြားရမွာလား

   သည္ကမ္းမွာနားရမွာလား

   မထြားလွတဲ.ေလွေပၚမွိဳင္

   ကိုယ္ေဖါ့ထိုင္တစ္ေယာက္စာျဖစ္သမို႕

   ေမာင့္မွာခ်စ္လို႕လည္းမေခၚတင္

   ေခၚခ်င္ေတာ့လည္းစိတ္ကမရဲ

   အတိတ္ကမြဲေတာ့သဒၵါလန္

   ကဗ်ာမဆန္တာေမာင့္ဘ၀

   ေၾကာင့္ၾကရတဲ့ဘ၀ကိုထူ

   ဓနလိုသူပညာဘက္မွာေ၀း

   သက္လွ်ာေလးအတြက္စံုမက္စရာ

   မလံုရွက္စရာမျဖစ္ရေသးခင္

   ခ်စ္ႏွမခင္ကိုတမ္းတလွ်က္

   မွန္းဆရက္နဲ႕ေ၀း။      ။

                     တတိုင္းေမႊး။  ။

★ " မ " ဖတ္ဖို႔ ♪♫

♥မိုးေျပးေလးရယ္ ေျပာေပးပါ

♥ က်ေနာ္ မ ကို လြမ္းေနတာ

♥ မိုးခ်ိန္းသံေတြ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း

♥ မ ကိုလြမ္းလို႔ ေျပာေပးအံုး

♥ ေတးသီငွက္ကို မွာခ်င္တာ

♥ က်ေနာ္ မ ကို လြမ္းတယ္ဗ်ာ

♥ လိပ္ျပာေမာင္ႏွံ ေတာင္ပံယွက္

♥ မ ကို လြမ္းလို႔ ေနရခက္

♥ ေလညွင္းေလးရယ္ ေျပာေပးကြယ္

♥ က်မၼာေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းတယ္

♥ မိုးသည္းညမွာ တလို႔လြမ္း

♥ မ ရဲ့စီကို ေရာ္ရည္မွန္း

♥ မ ကို က်ေနာ္ လြမ္းလို႔ဗ်ာ

♥ အိပ္ဆက္လို႔လည္း မရပါ

♥ ျမင္ေယာင္ေနတယ္ အေတြးထဲ

♥ မ မ်က္ႏွာေလးပဲ..။..။

ကို♦ေရႊ♦ေခ်ာ♥★ေရႊညာ♪♫

{ အႏူိင္းမဲ႔ေသာ အေမ }

ေသမင္း နဲ႔ စစ္ခင္
ခ်စ္ၿခင္းေဇာေတြအၿပည္႔နဲ႔
ေလာကႀကီးထဲေရာက္လာေအာင္
အႏူိင္တုိက္ ေမြးထုတ္ေပးခဲ႔တာ
အဲဒါ သား တုိ႔ ရဲ႕ အေမ
အၿပဳံးတစ္ခ်က္မၿပက္ပဲ
ခႏၱီ၀ါဒ လက္တစ္စုံနဲ႔
အဆုံးသတ္ ပန္းတုိင္ဆီကုိ
လမ္းညြန္႔ၿပသေပးခဲ႔တာ
အဲဒါ သား တုိ႔ရဲ႕ အေမ
ႀကင္နာတဲ႔ ရင္ေငြ႔တစ္စုံနဲ႔
ႏူိ႔ခ်ဳိေအးတစ္စက္
တုိက္ေကြ်းေခ်ာ႔႔သိပ္တုိင္းမွာ
သား အတြက္ အားအင္ေတြ
ၿပည္႔၀ေစခဲ႔တာ
အဲဒါ သား တုိ႔ရဲ႕ အေမ

တုမရေမတၱာေတြနဲ႔
အႏူိင္းအစမဲ႔ေသာ အေမ
အခုေတာ႔
ေတာင္စြယ္ေနကြယ္သြားၿခင္းနဲ႔ အတူ
လမင္း ရဲ႕ အလင္းေရာင္ေတြလည္း
အေမွာင္က်လုေနပါၿပီ
ေလာကဓံလွဳိင္းဂယက္ေတြကုိ
သခၤါရ အနိစၥရႈမွတ္ရင္း
ေတာင္ေ၀ွးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔
အံတုေနရွာတဲ႔ အေမ
ဇရာ ရဲ႕ ဖိးစီးမႈဒဏ္ေတြေႀကာင္႔
ဆံၿဖဴ သြားေႀကြ နားေတြထုိင္း
ခါးေတြကုိင္းနဲ႔×× အုိ အေမ ရယ္
မ်က္စိေတြလည္း မွဳန္ေနပါေရာ႔လား
ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိစဥ္ အခါက
လွမ္းႏူိင္ေပ လွမ္းႏူိင္ေပဆုိၿပီ
အေမ တြဲကူေပးခဲ႔တဲ႔
လူ မမယ္ ကေလးေတြဟာ
အခုေတာ႔ အေမ ရယ္
အေမ လက္တစ္စုံထဲက
ေတာင္ေ၀ွး တစ္ေခ်ာင္းေလာက္ေတာင္
တန္ဖုိးမရွိေတာ႔ပါလား အေမ
အေမ က အၿပဳံးမၿပက္ေပမဲ႔
ပစၥဳပၸန္ ေန႔ရက္ေတြထဲ
ကာမဂုဏ္ အမုိက္ေတာမွာေပ်ာ္
မရဏ ကုိ ပ်က္ေခ်ာ္ၿပဳ
ေက်းဇူးတရားေတြ မ်က္ကြယ္ၿပဳရင္း
အထုပ္ႀကီး တၿပင္ၿပင္ နဲ႔
အဟုက္ႀကီးထင္ေနတဲ႔
သား တုိ႔တစ္ေတြေလ
အဲဒါ သားတုိ႔ အေမ ပါလုိ႔
မဟစ္ေႀကြးရဲသလုိ
မ်က္နာလည္း မၿပရဲေတာ႔ပါဘူး
အေမ ရယ္။

တာယာ(ဂ်ေလဘီ)

*ရက္စက္ျပစ္ဒဏ္*

မေတြရတဲ့ ရက္ေတြမွာ

မင္းငါ့ကိုလြမ္းေနမွာလား…..

ေ၀းေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ

မင္းငါ့ကို သတိရေနမွာလား………

လြမ္းေနမိတယ္ မင္းစကားသံေလးကို

သတိိရေနမိတယ္ မင္းအျပံဳးေလးကို

သိပ္ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္ မင္းတစ္ေယာက္တည္းကို

ဒါေပမယ့္လည္း မင္းကငါ့ကို

သတိရပါ့မလား လြမ္းေနပါ့မလား

ေတြ႔ခ်င္ပါ့မလား စိုးရိမ္မိတယ္

သိပ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားကိုေတာ့

ကားစင္ထက္မွာ အရွင္လတ္လတ္

မီးနဲ႔သျဂၤီဳဟ္ ဓားနဲ႔ထိုးလို႔

နာက်င္ေၾကကြဲ ခႏၶာစဲေအာင္

ရက္ရက္စက္စက္ ျပစ္ဒဏ္မခ်လိုက္ပါနဲ႔ကြာ……

ခ်စ္သူသည္သာ ငါ႔ကမၻာ

ဟို္...မိုးေကာင္းကင္

ၾကည္လင္ေတာက္ပ

တိမ္သားမရွိ

ကင္းသည္႔လြင္ျပင္

ျပာေရာင္ဆင္သ

ပမာျပခ်င္  ငါ႔ရင္ခြင္။

ေကာင္းကင္က်ယ္ေျပာ

ေမတၱာေႏွာလို႕

သေဘာျဖဴစင္

သံေယာဇဥ္မွာ

ျပာလဲ႕အေရာင္

ခ်စ္အေရာင္သို႕

ေရာင္ျခယ္တူမ်ွ

တူလွပါသည္  ေမာင္႕ေဒ၀ီ။

အခ်စ္သေဘာ

က်ယ္လွေပါၾကြယ္

ေျပာၾကဆိုတယ္

ေလာကလယ္မယ္

ခ်စ္တယ္ခဏ

ပစ္ပယ္ခဏ

ျဖစ္သမွ်ပါဘဲ

ျဖစ္ေနက်တယ္ ခ်စ္သူရယ္။

ေမာင္႔ရဲ႕အေျပာ

ေမာင္႕သေဘာမွာ

ေလာကအသံုး

မသံုးခ်င္ပါ

ရင္မွာေပါက္ဖြား

ႏွလံုးသားရဲ႕

အားနဲ႕ငင္ရာ

ခင္႔ရူပါေၾကာင္႔

သာယာအေတြး

ေမ႔ေဆးလိုပါ

ပူတာကင္းေပ်ာက္

ယူကာေဖ်ာက္သလို

ခ်စ္စိတ္ယိုသည္

ခ်စ္သူသည္သာ  ငါ႕ကမၻာမည္၏။

ငါ ့ ဆႏၵ ငါ ့ဆုေတာင္း

နင့္ေၾကာင္ ့ ငါ ရူးမတတ္ ခံစားရရင္ေတာင္..
  ငါ့ေၾကာင့္ နင္ နည္းနည္းေလးမွ စိတ္မရႈပ္ေစရဘူး။

နင္ ့ေၾကာင္ ့ ငါအလူးအလဲငုိေၾကြးရရင္ေတာင္...
 ငါ့ေၾကာင့္ နင္ တစ္ခ်က္ကေလးမွ အျပဳံးမပ်က္ေစရဘူး။
နင္ ့ေၾကာင္ ့ ငါ့ဘဝ တစ္စစီ ပ်က္စီးသြားရင္ေတာင္...
  ငါ ့ေၾကာင္ ့နင့္ဘဝ တစ္သက္လုံးမေမွးမွိန္ေစရဘူး။
နင္ ့ေၾကာင့္ ငါ  လူတကာေမးေငါ့  ကဲ ့ရဲ ့ခံရရင္ေတာင္...
  ငါ့ေၾကာင္ ့ နင့္ သိကၡာ လုံး၀ မက်ေစရဘူး။
နင္ ့ေၾကာင္ ့  ငါ့မာန ပ်က္သုဥ္းသြားရင္ေတာင္...
  ငါ့ေၾကာင္ ့ နင္ ့မ်က္နွာမညႈိးေစရဘူး။
ေနာက္ဆုံး နင္  ငါကုိ မလုိအပ္ေတာလုိ ့ ထားသြားခဲ ့ရင္ေတာင္...
  ငါၾကည္ျဖဴစြာ နဲ ့ အျမဲ ဆုေတာင္းေပးေနမွာပါ..
  ငါ ့ထက္ နင့္ကုိ ပုိခ်စ္ ပုိျမတ္နုိး ပုိတန္ဖုိးထားျပီ
  မင္းလုိအပ္တဲ ့အရာအားလုံး ကုိျဖည္ ့ဆည္း နုိင္တဲ ့ သူနဲ ့ဆုံဆည္းနုိင္ပါေစ..။

ခ်စ္သူသစ္ပင္

လြင္႕ေၾကြက်ဖို႕ေတာ႕
ပြင္႕မေနပါရေစနဲ႔ဘုရား။
သူခ်ိဳးႏိုင္ဖုိ႕ အခက္ေ၀
သူေနခိုဖို႕ အရိပ္ေပး
သူ႕ဘ၀မွာ အပူေတြေ၀းေစဖို႕
အစေတးခံေန...ေနလိုရဲ႕
... သေၿပပင္အိုဘ၀နဲ႕
(တပည္႕ေတာ္)ရွင္ရပါေစသား။

ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)

ခ်စ္သူ

ခ်စ္ခဲ့ၾကသည္
ခ်စ္ရမဆံုး၊ ခ်စ္စိတ္ဖံုး၍
ခ်စ္အံုးမည္ပင္၊ ခ်စ္ပါခ်င္ခဲ့
ခ်စ္ပင္ကိုပ်ိဳး၊ ခ်စ္ေရမိုးႏွင့္
ခ်စ္တိုးဆင့္ကာ၊ ခ်စ္ပြင့္ၿဖာလ်က္
ခ်စ္လႊာေကြးညက္၊ ခ်စ္ဆံုးသက္၌
ခ်စ္လ်က္ပင္လွ်င္၊ ခ်စ္မ်ိဳးရွင္ကို
... ခ်စ္ၾကင္ၾကဲခ်၊ ခ်စ္ေၾကြက်ခဲ့
ခ်စ္စ ခ်စ္မ်ိဳး၊ ခ်စ္သစ္ၿဖိဳး၍
ခ်စ္မ်ိဳးအသစ္၊ ခ်စ္၍ၿဖစ္သည့္
ခ်စ္ခ်စ္ဘ၀ ဆက္တကား။ ။

သဘာ၀

ခ်စ္လိုက္တာေနာ္၊ မေၿပာေသာ္လည္း
ခ်စ္ေသာ္မုခ်၊ သိႏုိင္စြတည့္။
မုန္းလိုက္တာေနာ္၊ မေၿပာေသာ္လည္း
မုန္းေသာ္မုခ် သိႏုိင္စြတည့္။
သို႕ပင္သိလည္း
ရီးတိေယာင္ေတာင္၊ ခ်စ္ဟန္ေဆာင္ႏွင့္
အေၾကာင္႐ိုက္ကာ၊ ေၿပာခဲ့လာေသာ္

 ၿပန္ကာေၿပာရ၊ လိုက္သင့္စြတည့္။
ခ်စ္သည့္မ်က္လံုး၊ ၀ွက္ကာဖံုးေသာ္
အမုန္းမွ်ပင္၊ ၿမင္သည့္သြင္ၿဖင့္
ခ်စ္ၾကင္မၿပ၊ ဆင္ၿခင္ရတည့္။ ။

လမ္းခြဲျခင္း ဝမ္းနည္းျခင္း

ေတြးေလတုိင္း မ်က္ရည္ဝုိင္း

ရင္လႈိင္းထက္က ၾကင္သူေရ

သူမၾကင္နာ ခ်န္ထားရက္လုိ႔

ရင္မွာေလ ခံစား..ေပါက္ကြဲရင္း

ဗေလာင္ဆူတဲ့ ႏွလုံးသားတခြင္မွာ

အလြမ္းမုိးေတြ ေစြခဲ့ျပီေလ...။

တသက္တာ မထိခုိက္ဖူးတဲ့

ျဖဴစင္ေသာ ေမတၱာေတြနဲ႔

လြတ္လပ္စြာ ေနထုိင္ရင္း

ပန္းတစ္ပြင့္ကုိ

နမ္းရႈိက္မိခဲ့တယ္..

အခုေတာ့....

ေမွ်ာ္ေလတုိင္း ေဝး...

ေတြးေလတုိင္း ေဆြး...

ဒဏ္ရာေတြ ရင္မွာ ခစားရင္း

ရင္လႈိင္းခတ္သံေတြ

ဒီဇင္ဘာည

ေဆာင္းတစ္ညမွာ

ရာသီမဟုတ္တဲ့

မ်က္ရည္မုိးစက္ေတြ

ငုိခ်ခဲ့ျပီေလ....။

ေဆးဆုိးထားတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ကုိ

နမ္းရႈိက္မိတဲ့ အမွားတစ္ခုက

ကုစားမရတဲ့ ေရာဂါတစ္ခုျဖစ္ခဲ့

အဆိပ္ရွိပါလ်က္ သိသိရက္နဲ႔

ျပင္မရတဲ့ အနမ္းတစ္ပြင့္က

ခုံမင္တက္မက္ရင္း ခရီးဆက္

မ်က္ရည္စက္နဲ႔ ပူေလာင္ရင္း

ႏွင္းစက္ေတြလည္း ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ျပီေလ..။

အေျဖသိတဲ့ ပုစၦာက

မ်ဥ္းျပဳိင္ႏွစ္ခုၾကား

စည္းမ်ဥ္းေတြ ကာရံရင္း

အမွတ္တစ္ သခၤန္းစာတစ္

ျပီးဆုံးသြားျခင္း အဓိပၸာယ္လား...။

စည္းဝုိင္းေတြ ကာရံထား

မတူညီတဲ့ လမ္းႏွစ္ခုၾကား

ေရြးခ်ယ္ျခင္း ရလာဒ္က

လမ္းခြဲျခင္းတဲ့လား...။

လမ္းခြဲျခင္း ဝမ္းနည္းျခင္း

နံရံေတြျခားလုိ႔ ကာရံတံတုိင္းေတြ

စည္းခ်က္ခ်.....

မညီမွ်တဲ့ ဘဝေပတံက

မ်ဥ္းျပဳိင္ႏွစ္ခုၾကား

သခၤန္းစာ အသစ္တစ္ခုအတြက္

လမ္းခြဲျခင္း ရလာဒ္တဲ့လား...။

တကၠသုိလ္ျမတ္မင္း

ခ်စ္သူ

မ်က္စိမိွတ္ထားပါလ်က္
ေကာင္းကင္ကို သတိရသည့္အခါ
တိမ္မ်ားကို ျမင္ေနရပါသည္။

အလြန္ေ၀းကြာသည့္ အရပ္သို ့ေရာက္ေနပါလ်က္
ပင္လယ္ျပာကို စဥ္းစားမိသည့္အခါ
လိွဳင္းပုတ္သံကို ၾကားေယာင္ေနတတ္ပါသည္။

အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ အိပ္ေနပါလ်က္
ဥယ်ာဥ္ထဲသို ့ စိတ္ေရာက္သြားသည့္အခါ
ႏွင္းဆီရနံ ့ကို ခံစားရရိွေနတတ္ျပန္သည္။

ေသဆံုးသည္အထိ
မွတ္မိကြ်မ္း၀င္သြားေစမည့္အရာမွာ
(ငါ့)ခ်စ္သူသာျဖစ္ပါ၏။ ။

မ်ဳိးခ်စ္ဇာနည္ တုိ ့စစ္သည္မ်ားသုိ ့

စစ္ေသြးဇာနည္

တို႕ေအာင္လံ လူလူလႊင့္လို႕
ရဲရင့္တဲ့ ေမာင္စစ္သည္
သြားစို႕စစ္ခ်ီ။
စစ္ေသြးဇာနည္
မာန္ဖီလ်က္ေလး။
ခ်စ္ေရးခြာမည္
ၿမန္ၿပည္တြက္ေလး။
တပ္ဦး ေရႊစည္ေဆာ္ေတာ့
တေမာ္ေမာ္ ရဲေဘာ္မ်ားရယ္
သြားစို႕မေႏွး။

စြန္႕တဲ့စစ္သား 

ေရွ႕စခန္း
တလွမ္းတိုးလို႕ခ်ီတက္မယ္။
မ်ိဳးခ်စ္သူ ဗမာမ်ား
ရဲအားကၾကြယ္။
ဇာနည္ရယ္ သာကီႏြယ့္စိတ္ထား။
တို႕မ်ား ေအာင္လံထူလို႕
သည္ဇမၺဴ တလူညြန္႕ဖို႕ရယ္
စြန္႕တဲ့စစ္သား။   ။

ရဲေဘာ္
ေ၀ယံတခြင္
အာကာၿပင္၀ယ္
ၾကည္ရႊင္လိမ့္လူး
တိမ္ၿဖဴၿမဴး၏။
ရဲမာန္ေၾကြးေၾကာ္
စစ္ေၿမေပၚ၀ယ္
ရဲေဘာ္တဦး
အရႊင္ထူး၏။

  

စစ္ေနာင္ေတာ္ 

တိုက္ပဲြ၀င္တဲ့ စစ္ေနာင္ေတာ္။
တပ္ဦးမွာ ရဲေဘာ္စစ္တာမို႕
“ေၾကာက္ဖူးကြယ္” ၿမြက္ေဖၚလွစ္ပါတဲ့
မ်ိဳးခ်စ္ေနာင္ေတာ္။
“ၿပည္အတြက္ကိုၿဖင့္
အသက္နဲ႕ ဖလွယ္ေသာ္
ေနာင္ေတာ္က ၿမတ္ေသး”တဲ့။
“ေရွ႕ဆက္ကာေလ
တိုက္ဖ်က္ပါ ေနာင္အေဆြ”လို႕
ကဗ်ာေတြ စာေခြဆက္ပါေပါ့
အားတက္ကာ ဇာနည္ေသြးရယ္နဲ႕
လြတ္ေရးကို အပိုင္စိုးဖို႕ရယ္
(ေနာင္ၾကီးေရ) ၾကိဳးပါ့မေႏွး။   ။

သက္ဆက္လို႕ထမ္း 

တိုက္ၿပီတဲ့ တိုက္ၿပီ။
ေ၀ဟင္မွာ ေသနင္က်င္းတယ္
နင္းဖ်က္ခဲ့ၿပီ။
ၾကည္းေၾကာင္းက တခါခ်ီ
ေရဆီက တလမ္း။
တိုက္တိုင္း ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္နဲ႕
ခိုက္တိုင္း ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္နဲ႕
ႏုိင္ငံေတာ္ သည္အတြက္ရယ္
သက္ဆက္လို႕ထမ္း။   ။

စစ္ခ်ီသူသို႕ 

ေရွ႕စခန္း
တလွမ္းတိုးလို႕ ခ်ီတက္ၿပီ။
တို႕ၿမန္မာ ၿပည္အက်ိဳး
တိုးရြက္ေတာ့မည္။
စစ္ေၿမဆီ
ခ်ီၿပီေပါ့ တအား။
ၿမန္မၾကာ ၿပန္လာေရးကို
စိေႏ ၱမွာ ညီမေထြးငယ္
ေအးဆုညြတ္တြား။   ။

ေသြးႏွင့္ေခၽြး

ေခတ္ၿမန္မာ ကမာၻတ႐ိုးမွာလ
သစ္ၿပန္ကာ သမာၻတိုးေစဘို႕
ၾကိဳးၾကစို႕ ညီညီညာ။
အသက္ေသြးေတြနဲ႕
လြတ္ေရးကို တကယ္လဲမည္မို႕
ခ်စ္ရဲေဘာ္ ဗမာတစုရယ္
အားၿပဳၾကပါ။
ေရာင္ရိွန္၀ါ ဘယ္မေမွးကာပ
ေနာင္ခ်ိန္ခါ တကယ္ေအးေစဘို႕
သည္ေခၽြး သည္အရာနဲ႕
သည္ဗမာ ဇာနည္မ်ိဳးရယ္က
 ၾကိဳးေပမွ သည္ေၿမခ်ာ၀ယ္
ေတဇာၿဖင့္ ရွည္ၾကာၿမဲ။
ေပါင္းၿမန္မာ
ေဒါင္းလံ၀ါ ၿမန္စြာထူလို႕
သည္ဇမၺဴ ညီတူေရးကိုလ
သည္ေသြး နီတ်ာတ်ာနဲ႕
စီၿဖာၿဖာ အဆီေခၽြးဟာၿဖင့္
ၿပည္ၿမန္မာ ၾကည္ၾကည္ေအးရေအာင္
ေဖးၾကမွဘဲ။   ။

ထင္လဲြပါနဲ႕ စစ္ေနာင္ေတာ္

မလိုက္ရဲ
ထင္လဲြပါနဲ႕ စစ္ေနာင္ေတာ္။
စစ္ေၿမကို ေနာင္ေတာ္ထြက္ရင္
အားတက္ကာေပ်ာ္။

ဒုိ ့လဲေနာ္
စဥ္ေမွ်ာ္လို႕ေစာင့္ဆဲ။
တပ္မေတာ္ အေခၚဆုိက္ရင္
လိုက္ဖို႕အသင့္ဘဲ။   ။

ေခတ္သစ္ဗမာ

ေသနတ္ဓားလြယ္၊ ကိုယ္စီသယ္လ်က္
စစ္နယ္အႏွံ႕၊ ေၿခကုန္ဆန္႕သည္
ယမ္းနံ႕ကလူ ၿမႇဴဆဲကို။
စစ္စခန္းတြင္၊ ဇာနည္ရွင္လည္း
သက္ပင္ခႏၶာ၊ ဆံုးေစကာမူ
ၾကည္သာရႊင္ပ်၊ မေၾကာင့္ၾကသည္
ခ်မ္းၿမၾကည္ၿဖဴ လွဴဆဲကို။   ။
တိုက္ပဲြရပ္နား၊ ေအာင္ၿမင္သြားက
စိတ္ထားမကြာ၊ ညီတညာၿဖင့္
ဗမာအေပါင္း၊ ေသြးသစ္ေလာင္းခဲ့
ေရွးေဟာင္းစနစ္၊ တြန္းလွန္ပစ္သည္
ေခတ္သစ္ဗမာ ထူဆဲကို။   ။

ျမတ္ပညာ

အပ်င္းမႀကီး၊ လုံ ့လ သည္း၊ ရွာမွီးသင္ ့တာ ျမတ္ပညာ။

ကမၻာလႊမ္းမုိး၊ ေက်ာ္ဟုိးဟုိး၊ တန္ခုိးႀကီးတာ ျမတ္ပညာ။

အစားေကာင္းေကာင္း၊ အ၀တ္ေကာင္း၊ မိတ္ေကာင္းရတာ ျမတ္ပညာ။

ရင္သပ္ရႈေမာ၊ အံ့ခ်ီးၾသ၊ ေျပာမကုန္တာ ျမတ္ပညာ။

နံသာမတင္၊ ပန္းမဆင္၊ ယဥ္ယဥ္လွတာ ျမတ္ပညာ။

သူနုိင္ ကုိယ္နုိင္၊ ႏွစ္ဖက္ျပဳိင္၊ အနုိင္ရတာ ျမတ္ပညာ။

အနီး အေ၀း၊ ေၾကညာေႄကြး၊ သတင္းေမႊးတာ ျမတ္ပညာ။

လူသုံးပစၥည္း၊ ရႈမၿငီး၊ ဖန္းတီးနုိင္တာ ျမတ္ပညာ။

ကမၻာတစ္ခြင္၊ ၿပဲၿပဲစင္၊ အထင္ႀကီးတာ ျမတ္ပညာ။

ေနာင္ခါအစဥ္၊ ေမာ္ကြန္းတင္၊ ဥဒါန္းတြင္တာ ျမတ္ပညာ။

လူတြင္အထူး၊ ကဲလြန္ၾကဴး၊ ႀကီးမွဴးုနုိင္တာ ျမတ္ပညာ။

တုိင္းေရးျပည္ေရး၊ နုိင္ငံေရး၊ ျငိမ္းေအးေစတာ ျမတ္ပညာ။

ကုန္းေခ်ာဖ်င္းသိမ္၊ ေျပာညာလိမ္၊ ခ်င့္ခ်ိန္နုိင္တာ ျမတ္ပညာ။

အက်ဳိးရွိ၏၊ မရွိ၏၊ ျမင္သိနုိင္တာ ျမတ္ပညာ။

မသင္ ့ေတာ္၏၊ သင္ ့ေတာ္၏၊ ျမင္သိနုိင္တာ ျမတ္ပညာ။

မမွန္ကန္၏၊ မွန္ကန္၏၊ ျမင္သိနုိင္တာ ျမတ္ပညာ။

မဟုတ္ေလာက္၏၊ ဟုတ္ေလာက္၏၊ ျမင္သိနုိင္တာ ျမတ္ပညာ။

မသမာမ်ဳိး၊ လူသူခုိး၊ မခုိးနုိင္တာ ျမတ္ပညာ။

ရပ္တုိင္း ရြာတုိင္း၊ နုိင္ငံတုိင္း၊ ျမင္တုိင္းခ်စ္တာ ျမတ္ပညာ။

၀ါဒေရွးရုိး၊ အယူဆုိး၊ ပယ္ခ်ဴိး၀ံ ့တာ ျမတ္ပညာ။

အသစ္တဖန္၊ အယူမွန္၊ လက္ခံနုိင္တာ ျမတ္ပညာ။

ဒုကၡကင္းျပတ္၊ နိဗၺဴရပ္၊ ကူးခတ္နုိင္တာ ျမတ္ပညာ။

ျမတ္ဆရာသုိ ့

စစ္မွန္ေသာ.............ေစတနာ

စစ္မွန္ေသာ..............ေမတၱာ

စစ္မွန္ေသာ..............၀ါသနာ

စစ္မွန္ေသာ...............စိတ္ဓါတ္

ေပါင္းစည္းညီညာ............

နာသံုးနာႏွင္ ့၊ ရင္မွာအ၇င္းခံ

ေစတနာမွန္စြာ ၊ၾကိဳးေၾကာင္းညႊန္ျပ

သင္ၾကားေပးၾက၊ဆရာဆရာမ

ထိုျမတ္ပညာ ၊ေလးစားၾကည္ညိဳ

ရင္မွာမုဒိ ၊ပြားမ်ားမိတာ

ျမတ္ဆရာ.............။ 

"အခ်စ္"

လန္႕ေၾကာက္မိ၍
ခ်စ္မည့္အေရး၊ ငါမေတြးခဲ့။
ရံြ႕ရွာမိ၍
ခ်စ္သည့္စာလံုး၊ ငါမသံုးခဲ့။
ခ်စ္ဆံုးဘယ္မွာ၊ မေမွ်ာ္ပါလည္း
ခုခါခ်စ္ၿမွား၊ ငါ့သည္းၾကား၌
တအားစူးနစ္၊ သတိလစ္သည္
သည္ခ်စ္ ငါေရွာင္ မလြတ္ပါလား

လြမ္းရဲတယ္

သူေမ႕ၿပီလား---
လူေတြ႕ရန္မဆိုထားနဲ႕
ႏွစ္ကုိယ္ၾကားရံု ဖုန္းဆက္တဲ႕ဓေလ႕ေတာင္မွ............
ေၾသာ္----------မုန္းရက္ၿပီလို႕ထင္။

ၾကားေယာင္ကာ
နားေထာင္ရေတာ႕မလားရယ္နဲ႕
သူ႕စကား မုသားေတာင္ယံုခ်င္တတ္သူမို႕
(သူေျပာလွ်င္) ........
ပံုျပင္ပင္ တကယ္မွတ္ျပန္ေတာ႕
မလည္ပတ္သူလို သူၿငိဳျငင္။

မလြမ္းတတ္လို႕လား
လြမ္းတတ္သူ မပူရွိႏိုင္ပါ႕
သူသိေအာင္ဘယ္လိုေျပာရမလဲ
ဘယ္လိုေမာကာ ဘယ္ေလာက္ရင္ဆို႕ေပမယ္႕
ခင္မို႕လို႕ သူစိမ္းျပင္ျပင္
စိမ္းခ်င္ခ်င္နဲ႕ စိမ္းႏိုင္ရက္

ခင္ခင္စိမ္းေပမယ္႕
ရင္ၿငိမ္းေအာင္ အပူမသတ္ႏိုင္လို႕
အပူဇာတ္ကို အခန္းဆက္ေနတဲ႕
ပန္းသက္ေသ ေ၀ဒနာပြင္႕ေတြက
လြမ္းရက္ရွည္ေၾကြကာ မရင္႕ျပန္ေတာ႕
ခင္ခင္႕လို ဘယ္သူခြဲႏိုင္မလဲ
ပူရဲတယ္ သည္ရင္ကၽြမ္းေအာင္
လြမ္းေတာ႕ဆယ္သက္

မာနမဲ့စြာ

ျပက္ရယ္မႈကိုခံရသည့္အခါ
အားငယ္သြားတတ္ေသာ္လည္း
မည္သည့္အခါမွ စိတ္မဆိုးရက္ပါေလ။

အႏိုင္က်င့္မႈကိုခံရသည့္အခါ
၀မ္းနည္းသြားတတ္ေသာ္လည္း
မည္သည့္အခါမွ မနာၾကဥ္းရက္ပါေလ။

တန္ဖိုးမထားမႈကိုခံရသည့္အခါ
မေက်နပ္မႈကို ခံစားရတတ္ေသာ္လည္း
မည္သည့္အခါမွမျငိဳျငင္ရက္ပါေလ။

စြန္႕ပစ္သြားျခင္းကိုခံရသည့္အခါ
ကၽြမ္းေျမ႕ေလာင္ျမဳိက္စြာပူပန္ရေသာ္လည္း
မည္သည့္အခါမွေမ့ေလ်ာ့၍မရႏိုင္ေလ။

စေတြ႕သည္မွ
ငါသည္သင့္အား
မာနတရားကုိ ေပးအပ္ထားခဲ့ေသာေၾကာင့္တည္း။


                        ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)

မသိကဗ်ာ

ဖြဲ႕ႏြဲ႕ေရးစီ၊ ကဗ်ာသီ

ေမ့ဆီ ေပးလိုက္ရာ။

သံခ်ိဳစပ္လား၊ ေတးထပ္လား

ေမကားမသိပါ။

ဖတ္ၾကည့္ၿပန္လွ်င္၊ သူ႕စာယဥ္

ေမ့တြင္ မရွင္းပါ။

ခ်စ္ပါေၾကာင္းလား၊ မုန္းေၾကာင္းလား

ေမကား မသိပါ။      ။

ေႏြဦးရတနာ

ေႏြတန္ခူးဆိုလွ်င္

ေရႊလူးသည့္ ပြင့္ညွာတံမွာ

စိမ္းၿမလွ်ံ ရြက္သစ္ဖံုးပါလို႕

ၿမိဳင္လံုး ၾကိဳင္ၾကိဳင္သင္းတာက

၀င္းလဲ့လဲ့ ပိေတာက္၀ါ။

…….ဪ-႐ႈရာေမွ်ာ္တိုင္း၊

ေရႊေရာင္လိႈင္းမွာ၊ ၿမမိႈင္းလို႕ဆင့္

ေလ႐ူးအခ်ီ ေပြပလီ

ေၿမဆီသို႕လြင့္ၾကေတာ့……….

ေရႊပြင့္ေရႊဆင့္၊ ေရႊေရႊေရာင္၀င့္လွခ်ည့္

လွ်မ္းတင့္ပံုထူးပါတဲ့ ေႏြဦးရဲ႕ ရတနာငယ္။

မေခၽြဘူးဆိုလွ်င္

ေၾကြဦးမည့္ ပံုသ႑ာလို

ေဖြးစိုစုိ ေမႊးခ်ိဳသင္းပါဘိ

ခိုင္ခ်င္း ေ၀ေ၀ညြတ္တာက

ႏုထြတ္ထြတ္ ၿဖဴစပယ္။

……….. အို ၿမိဳင္လယ္အဆံုး

တေတာင္လံုးမွာ သူဖံုးလို႕ေပါ့

 ေဆာင္းလေဟမန္ ႏွင္းေငြလွ်ံ

ေလၿပန္ႏွင့္ ေဆာ့ၾကသလို

မူေနာ့ ၿဖဴေဖ်ာ့၊ ေငြ-ေငြေရာင္ ေၾကာ့လွခ်ည့္

ေမာ့ေမာ့ကေလး ဖူးပါတဲ့ ေႏြဦးရဲ႕ ရတနာငယ္။   ။

ငရဲဟူသည္ အဘယ္နည္း

ငရဲအေၾကာင္းေရးရမည္ ဆိုလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ အထူးပင္စိတ္ဝင္စားေခ်လိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ငရဲဆုိလွ်င္ လူဆယ္ဦး အေတြးဆယ္ခု အျမင္ျဖင့္ သံုးသပ္ေနၾကျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယင္းသုိ႔ သံုးသပ္ျခင္းမွာ လည္း ဗုဒၶဘာသာဝင္တုိ႔အမွားမဟုတ္။ ငရဲဟူသည္ကား မည္သုိ႔မည္ပံုျဖစ္္သည္ဟု ေလ့လာသူ ႏွင့္ ျပန္လည္ေဟာၾကားသူ နည္းပါးေနျခင္းေၾကာင့္လည္းျဖစ္သည္။

ငယ္စဥ္ကတည္းက ငရဲဆိုတာဘာလဲ။ ဆီပူဒယ္အိုးထဲမွာ ထည့္ေမြတာလား ဟု လူၾကီးမ်ားကို ေမးေလ့ေမးထ ရွိခဲ့သည္။ ဗုဒၶဘာသာစာေပက်မ္းဂမ္မ်ားကို ေလ့လာလို...က္စားျပီးေနာက္ ငရဲဆုိသည္မွာ ဤသို႔ဤပံုရွိသည္ဟု သိရွိရသည္။

စာဖတ္သူ ဓမၼမိတ္ေဆြသည္လည္း ငရဲကိုယံုပါသေလာ။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ ငရဲကုိ မည္သို႔ သတ္မွတ္ပါေလသ ေလာ။

ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ ၃၁ ဘံုရွိသည္ကို သိရွိျပီးျဖစ္သည္။ (အေသးစိတ္သိသူမ်ားလည္း ရွိလွ်င္ရွိေခ်မည္) ထို ၃၁ ဘံု အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေဖာ္ျပရေသာ္ ငရဲ၊ တိရစၦာန္၊ ျဗိတၱာ၊ အသူရကာယ္၊ လူ႔ဘံု၊ နတ္ျပည္ ေျခာက္ထပ္၊ ျဗဟၼာျပည္ အထပ္ ၂၀ ဟု စုစုေပါင္း ၃၁ ဘံုရွိေခ်သည္။ ဤသည္မွာ စာေရးသူ အေျပာမဟုတ္ ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမမ်ားျဖစ္ေခ် သည္။ ဗုဒၶအဆံုးအမဟုဆိုရာတြင္ ထုိဘံုမ်ားကို ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဖန္ဆင္းေလသလားဟူ၍ လည္း အထင္မွားသူမ်ားလည္း ရွိေကာင္းရွိေခ်လိမ့္မည္။ လားလားမွ မသက္ဆိုင္ပါ။ စၾကၤဝဌာ ျဖစ္တည္သည္မွ စ၍ အနႏၱေလာကၾကီး ကနဦးကတည္းက ၃၁ ဘံုရွိလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ ဤ ၃၁ ဘံုတြင္ က်င္လည္ခဲ့ရေသးသည္။

ျမတ္စြာဘုရား ရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ဘုရားမျဖစ္မွီ အရင့္အရင္ ဘဝမ်ားက ငရဲဘံုတြင္ ဝဋ္ေၾကြးခံခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားေလာင္း ေတမိမင္းသား ဘဝသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ဆြံ႔အသူ ပမာ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာခဲ့ေခ်။ မုသား၏ အကုသိုလ္ကံမည္မွ်ၾကီးေလသည္ကို သိရွိျပီး တုန္လွုပ္ေျခာက္ျခားခဲ့သည္။ ယခင္ ငရဲဘံုဘဝက အာေခါင္ခံတြင္းသို႔ သံရည္ပူမ်ားေလာင္းခ် ခံရသည့္ ငရဲဘံုတြင္ ဝဋ္ေၾကြးေပးဆပ္ခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္ ယင္းအေလ့အထံုကို အမွတ္သညာျဖစ္ကာ စကားမေျပာပဲေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ငရဲက်ခံရသည္ကို စာဖတ္သူတို႔ ဘုရားေလာင္းဇာတ္ေတာ္အရ သိရွိျပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငရဲဘံုမွာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့သည့္ ဆုိေသာ္ျငားလည္း ဘုရားမပြင့္မွီ ပေဝသနီကတည္းက တည္ရွိေနသာ ဘံုတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ျပႏိုင္ေခ်သည္။

ငရဲၾကီး ရွစ္ထပ္ရွိေခ်သည္။ ၄င္းတို႔မွာ- သဥၨိဳင္းငရဲ၊ ကာဠသုတ္ငရဲ၊ သံဃာသ ငရဲ၊ ေရာရုဝ ငရဲ၊ မဟာေရာရုဝ ငရဲ၊ တာပန ငရဲ၊ မဟာတာပန ငရဲ၊ အဝီစိငရဲ ဟူ၍ ျဖစ္ျပီး ငရဲႏွစ္မွာ ၅၀၀၊ ၁၀၀၀၊ ၂၀၀၀၊ ၄၀၀၀၊ ၈၀၀၀၊ ၁၆၀၀၀၊ အႏၱရကပ္ တစ္ဝက္၊ ၁ အႏၱရကပ္ ဟု ႏွစ္အသီးသီး ၾကာျမင့္ၾကသည္။ ငရဲတြင္ တစ္ရက္သည္ လူတို႔ႏွစ္ ကိုးသန္းႏွင့္ ညီမွ်ေခ်သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတို႔သက္တမ္းႏွင့္ ျပန္လည္ေျမာက္ၾကည့္လွ်င္ အင္မတန္ ရွည္လ်ားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ငရဲဘံုတို႔၏ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကိုသာေဖာ္ျပမည္။

သဥၨိဳင္းငရဲ မွာ အကုသိုလ္ကံမကုန္မခ်င္း သံတင္းပုတ္ျဖင့္ ထုကာညင္းဆဲသတ္ျဖတ္ေသာ ငရဲ

ကာဠသုတ္ငရဲ မွာ အကုသိုလ္ကံမကုန္မခ်င္း ခုတ္ေရြ ညွင္းဆဲ သတ္ျဖတ္ေသာ ငရဲ

သံဃာသ ငရဲ မွာ အမုန္႔ညက္ညက္ေၾကမြေအာင္ သံေတာင္ၾကီးျဖင့္ ၾကိတ္ေခ်ေသာ ငရဲ

ေရာရုဝ ငရဲ မွာ အလြန္ငံယား၊ စပ္ခါး၊ ျခစ္တူး ပူေလာင္ေသာ အခိုးအေငြ႔တို႔ျဖင့္ ႏွိပ္စက္ေသာ ငရဲ

မဟာေရာရုဝငရဲ မွာ ထိုအခိုးအေငြ႔အျပင္ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားျဖင့္ပါ ေတာက္ေလင္ေစေသ ငရဲ

တာပနငရဲ မွာ စအိုမွ ဦးေခါင္းထိ မီးကင္ သံတံက်င္ျဖင့္ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းေသာငရဲ

မဟာတာပန ငရဲ သံပူေတာင္မ်ား၊ သံဆူးပင္ၾကီးမ်ားေပၚ ေျပးတက္ေစျပီး လိုက္လံႏွိပ္စက္ေသာ ငရဲ

မဟာအဝီစိ ငရဲ ငရဲ သံေသတၱာၾကီးတြင္ အလြန္ပူေလာင္အရွိန္ျပင္းထန္ေသာ မီးေတာက္တို႔ျဖင့္ ကြက္လပ္မရွိ ႏွိပ္စက္ေသာငရဲ

ငရဲဘံုတစ္ထပ္ႏွင့္တစ္ထပ္ လူ႔ဘံုမွ စ ၍ ယူနာေပါင္း ၁၅၀၀၀ စီကြာျခားသည္။ ထို႔ျပင္ ငရဲၾကီးတစ္ထပ္တစ္ထပ္တြင္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ၌ ငရဲငယ္ ၅ခုစီ ဝန္းရံထားေသးသည္။ ၄င္းတို႔ကုိ ဆက္ရွင္ေနလွ်င္ စာရွည္ေနလိမ့္မည္။

အဆိုးဆံုးငရဲမွာ အဝီဇီငရဲျဖစ္ျပီး သဥၨိဳင္းငရဲမွာ အျခား ငရဲတို႔ႏွင့္ ႏွုိင္းစာလွ်င္ ခံရသည့္ ႏွစ္ႏွင့္ ေဝဒနာေသးငယ္ေနေခ်ေသးသည္။

တစ္ထပ္ႏွင့္ တစ္ထပ္အာနိသင္မတူ။ ဥပမာ- ဂရုကံ (အမိသတ္၊ အဖသတ္၊ သံဃာဂိုဏ္းခြဲ စသည္ျဖင့္ ကံၾကီးထိုက္ငါးပါး) က မဟာအဝီဇိသုိ႔ ၾကိမ္းေသေရာက္ရသည္။
ငရဲ၏ ဆိုးပံုကို စာဖြ႔ဲလွ်င္ အင္မတန္ကိုမ်ားျပားလွေပသည္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္လည္း ေကာင္းေပသည္။

ထို႔ကဲ့သို႔လြန္ကဲမွုမ်ားေၾကာင့္ ငရဲကို ယံုၾကည္သူပင္ နည္းလာခဲ့သည္။ အဲေလာက္ေတာင္ မ်ားတာလား မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဟု သံုးသပ္သူမ်ားပင္ ရွိလာေစသည္။
ငရဲသည္ ဘံုတစ္ခုျဖစ္ျပီး မေကာင္းမွုဒုစရိုက္ျပဳသူမ်ားအတြက္ လားရာဘံုဘဝတစ္ခု ျဖစ္ေခ်သည္။
ဤတြင္ ေထာက္စရာအခ်က္တစ္ခုရွိေခ်သည္။ လူသားအားလံုး အမွားႏွင့္မကင္းေခ်။ အားလံုးအမွားကိုယ္စီရွိၾကေခ်သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လူတိုင္း ငရဲေရာက္သေလာဟု ေမးစရာရွိလာသည္။ မေရာက္ပါ။ ၃၁ ဘံုတြင္ ဘံုတစ္ခုခုသို႔ေရာက္ရေခ်သည္။ အကုသိုလ္ကို အမ်ားအားျဖင့္ ျပဳလုပ္တတ္သူသည္ (အမ်ားအားျဖင့္) ငရဲဘံုႏွင့္ အျခား ဒုကၡတိဘံုျဖစ္သည့္ တိရစၦာန္၊ ျဗိတၱာ၊ အသူရကာယ္ဘံုဘဝသို႕ေရာက္ၾကရ သည္။

မေကာင္းမွုအမ်ားျဖင့္လုပ္ေသာ္လည္း ေကာင္းေသာလူ႔ဘံု၊ နတ္ဘံုရသည္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။

မွန္ပါသည္။ မိမိ မည္သည့္ ဘံုဘဝသို႔ေရာက္မည္ဆုိျခင္းမွာ မိမိကိုယ္တိုင္သာဖန္တီးသည္။ မည္သည့္တန္ခိုးရွင္၊ ဖန္ဆင္းရွင္တို႔ကမွ သင္ထိုဘံုသု႔ိသြားေလာ့ဟု ခိုင္းေစမရေခ်။ ကိုယ္သြားမည္ဘံု ကိုယ္တိုင္သာ ဖန္တီးသည္။

ငရဲတစ္ခုတည္းႏွင့္ မေျပာလိုေတာ့ ဒုကၡတိဘံုအားလံုးႏွင့္ ျခံဳေျပာမည္။
မိမိ ဒုကၡတိဘံုသို႔ေရာက္ႏိုင္ မေရာက္ႏိုင္မွာ ေသခါနီး (စုတိခါနီး) မိမိထားေသာ စိတ္အေပၚတြင္သာ မူတည္ပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ အကုသိုလ္အလုပ္မ်ားသူသည္ စုတိခါနီးတြင္ အကုသိုလ္ကံမ်ားသာ ထင္လာျပီး ဧကန္ ဒုကၡတိဘံုမ်ားသုိ႔ေရာက္ရသည္။ ဥပမာ-တိရစၦာန္၊ အသူရကာယ္၊ ငရဲ စသည္ျဖင့္။

သို႔ေသာ္ အကုသိုလ္အလုပ္မ်ားေသာ္ျငား လည္း ေသခါနီး (စုတိခါနီး)တြင္ ျပဳဖူးသည့္ ကုသိုလ္ကံတစ္ခုထင္ျခင္းေၾကာင့္လည္း သုခတိဘံုမ်ားသုိ႔ ေရာက္ရေခ်သည္။ ဥပမာ-လူ႔ဘံု၊နတ္ဘံု စသည္ျဖင့္။ (ဤသို႔ ေသခါနီးျဖစ္ေပၚေသာ စိတ္ (ေဇာစိတ္)မ်ားကို စာဖတ္သူမ်ားမွ သိလိုလွ်င္ ေဆာင္းပါးသက္သက္ေရး ပါမည္။)

ဘဝတစ္ပါးမွေသလြန္ျပီး အျခားဘဝတြင္ ျဖစ္ရျခင္း ပဋိသေႏၶမွာ တစ္ျပိဳင္နက္တည္းျဖစ္သည္။ ၾကားတြင္ ေနသည္ဟုမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ အသုဘ ရက္လည္ ႏွင့္ ပန္းေျခာက္ယူျပန္ တရားနာ ျခင္းတို႔မွာ မွားယြင္းေသာ အယူအဆျဖစ္ေခ်သည္။ ထို႔ျပင္ ကူးတို႔ခေပးျခင္းတို႔လည္း မွားယြင္းေခ်သည္။

ယခု ငရဲ ရွင္းမျပီးေသးေခ်။ စာဖတ္သူတို႔တြင္ ငရဲကို မယံုသူတုိ႔ရွိေနေခ်အံုးမည္။ လူတို႔သည္ အကုသုိလ္ႏွင့္ ကုသုိလ္ မည္သည္တု႔ိက အျဖစ္မ်ားသနည္း။ စာဖတ္သူတို႔ ေဝးေဝးမၾကည့္ေလႏွင့္။ မိမိကိုယ္ကိုယ္သာ သံုးသပ္ေခ်။ အကုသိုလ္ပိုမ်ားေနမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ငရဲမ်ားအင္မတန္ပင္ မ်ားျပားလွသည္။ ဒုကၡမ်ား အင္မတန္ ထူေျပာလွသည္ဟုပင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေဟာၾကားခဲ့ေသာ္လည္း ငရဲမေၾကာက္။ အပါယ္မေၾကာက္ အကုသိုလ္ ဒုစရုိက္မ်ား ျပဳေနၾကသည္။ ငရဲကိုသာ မေဖာ္ထုတ္ မေဟာၾကားပဲထားထားလွ်င္ ေလာကၾကီး မည္မွ်ပင္ အကုသိုလ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွပ္ေနမည္နည္း။ စာဖတ္သူတို႔ ေတြးၾကည့္ေလာ့။

ယခုေခတ္ သိပၸံပညာရွင္တို႔ ကမၻာေျမၾကီး ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း ၁၅၀၀၀ မက ရွာေဖြစစ္ေဆးျပီးျဖစ္သည္။ ေခ်ာ္ရည္ပူမ်ားသာရွိသည္။ ထိုအခ်က္ကို ၾကည့္ျပီး ငရဲမရွိေခ်ဟု စာဖတ္သူတို႔ ျငင္းေပအံုးမည္။ ငရဲဘံုဟူသည္ ထုိဘံုဘဝတြင္ က်ခံရမည့္ သူမ်ားသာ သိႏုိင္ရိုးေသာ ေနရာတစ္ခုျဖစ္ရကား အေကာင္အထည္ ျဒပ္မျပႏိုင္ေခ်။ နတ္ဘံုမ်ားလည္း ထုိနည္းတူစြာပင္။
ေထာက္ျပစရာအခ်က္က်န္ေသးသည္။ ယခုေခတ္ သိပၸံပညာရွင္တို႔ ကမၻာေျမၾကီး ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း ၁၅၀၀၀ မက ရွာေဖြစစ္ေဆးျပီးျဖစ္သည္။ ေခ်ာ္ရည္ပူမ်ားသာရွိသည္။ ထိုအခ်က္ကို ၾကည့္ျပီး ငရဲမရွိေခ်ဟု စာဖတ္သူတို႔ ျငင္းေပအံုးမည္။ ငရဲဘံုဟူသည္ ထုိဘံုဘဝတြင္ က်ခံရမည့္ သူမ်ားသာ သိႏုိင္ရိုးေသာ ေနရာတစ္ခုျဖစ္ရကား အေကာင္အထည္ ျဒပ္မျပႏိုင္ေခ်။ နတ္ဘံုမ်ားလည္း ထုိနည္းတူစြာပင္။ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္မျပႏိုင္ေပ။

ျမင္မွယံုမည္ ျမင္မွယုံျမင္ဆုိေသာသူတုိ႔ အကုသိုလ္ကုသုိလ္ မည္သည္မွားသည္မွန္သည္ကို ဗုဒၶအဆံုးအမကို ေလ့လာထား၍ သိရွိျပီး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမင္ႏိုင္ၾကေလာ။ အာရံု၏အမွန္ကိုျမင္ႏိုင္ၾကေလာ။ မွားမွန္းသိေသာ္လည္း ယင္းအမွားကို က်ဴးလြန္ေနၾကေသးသည္။ ဒုစရိုက္မေကာင္းဟု သိေပေသာ္ျငားလည္း အာရံု၏ သေဘာအမွန္ကို မျမင္ႏိုင္ကာ ဆက္လက္မွားေနၾကသည္။ အနီးစပ္ဆံုး မိမိရုပ္၊ နာမ္တြင္ျဖစ္တည္ေသာ အာရံု၏ အမွန္ကိုပင္ မျမင္ႏိုင္၊ ယူဇနာ ေထာင္ေသာင္းမက ေဝးေသာ ငရဲကို ျမင္ႏိုင္ရန္ ေဝးလွေခ်ေသး၏။
အာရံု၏ သေဘာအမွန္ကို ျမင္လွ်င္ မည္သည္မွာ ငရဲ၊ မည္သည္မွ နတ္ဘံု၊ ျဗဟၼာဘံုဟု တပ္အပ္ျမင္ေခ် လိမ့္မည္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ စာဖတ္သူတို႔ သဘာဝေလာကကိုေလ့လာေခ်။ ကမၻာေပၚရွိ မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ တိရစၦာန္၊ အင္းစက္ပိုးမြားမ်ား မည္မွ် ရွိေခ်သနည္း။ သိပၸံပညာရွင္တို႔၏ေလ့လာခ်က္အရ လူသားအေရအတြက္မွာ တစ္ကမၻာလံုးေပါင္းမွ သန္း ၇ေထာင္ ေက်ာ္ရံုမွ်သာ ရွိေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မျမင္ႏိုင္ေသာ အျခား သက္ရွိတို႔ မည္သည့္ ဘံုဘဝတြင္ ျဖစ္တည္ေနသည္ကို စဥ္းစားေတြးၾကည့္ေလ။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့သည္တစ္ခုရွိသည္။ ၄င္းမွာ သမုဒၵရာမွ အပ္တစ္စင္းႏွင့္ ေကာင္းကင္မွ အပ္တစ္စင္း ထိပ္ျခင္းထိရန္ခဲယင္းသည္။ ယင္းခဲယင္းမွုထက္ လူတစ္ဦး ျဖစ္လာရန္မွာ အင္မတန္ခဲယင္းသည့္ ကိစၥရပ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ၄င္းကို မသိရွိသူတို႔က လူတို႔၏ တန္ဖိုးကိုနားမလည္ပဲ မိုက္မဲေနၾကေသးသည္။ လူျပန္ျဖစ္ရန္ အင္မတန္ခဲယဥ္းေခ်သည္။ အျခား ငရဲဘံုတို႔တြင္ ပဋိသေႏၶရန္ အင္မတန္လြယ္ကူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိရရွိပိုင္ဆုိင္ထားေသာ ဘဝတြင္ ေကာင္းမွုမ်ားကိုသာျပဳလုပ္ျပီး တရားပြားမ်ားၾကင့္က်ံကာ သံသရာေလာကမွ လြတ္ေျမာက္ေစရန္ လမ္းညြန္ေဟာၾကားခဲ့ေခ်သည္။

စာဖတ္သူတုိ႔ ငရဲ စသည္ ဆင္းရဲျခင္း ဘံုဘဝတို႔ကို အမွန္ျမင္ သိရွိကာ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေလ့လာက်င့္ၾကံအားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစ။
                                                               
 

http://www.facebook.com/Internationalnewsformyanmar

အခ်စ္ဦး

တစ္သက္တစ္ခါ
တစ္လႊာတစ္႐ြက္
တစ္ခက္တစ္ပြင္႔
ငံုအဆင္႔မို႔
ရင္႔လို႔ပဲ၀ါ၀ါ
ညွာတံပဲျပဳတ္ျပဳတ္
ျဖဳတ္ခနဲပဲေၾကြေၾကြ
ေျမမွာပဲေရာက္ေရာက္
ဖြဖြကေလးေကာက္လို႔
ပန္းေျခာက္ေလးပဲဲျမတ္ႏိုးမယ္။
                            ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)

ဥယ်ာဥ္မွဴး

စီး႐ိုးကာ၍

မ်ားစြာသစ္ပင္၊ ေၿမအၿပင္၀ယ္

ငါလွ်င္မ်ိဳးခ်၊ ပ်ိဳးခဲ့ရတည့္။

တကုတ္ကုတ္လွ်င္

ၿမက္ႏုတ္ ေပါင္းသင္၊ ေနာက္ေခ်းတင္၍

ေရစင္ပက္သြန္း၊ ေန႕စဥ္ၿဖန္းသည္

ပင္ပန္းသည္လည္း ငါမသိ။

ဤယေန႕ေသာ္

ခ်မ္းေၿမ႕ဘြယ္ရာ၊ ဥယ်ာဥ္သာ၀ယ္

ၿဖာၿဖာဆင့္ေလာင္း၊ ပင္အေပါင္းထက္

ရႊင္ေၾကာင္းဖန္ၿပီ၊ ခ်ံဳညိဳဆီတည့္

ခ်ပ္ညီ၀န္းေကာ့၊ ေၿပာ့ရေရာ့ႏွင့္

ေၾကာ့ေၾကာ့ရွင္းရွင္း၊ ပပ၀င္းလ်က္

ေရာင္ဆင္းၾကြစြာ၊ ၿမမာလာသည္

ဂႏၶာရနံ႕၊ သင္းထံုပ်ံ႕လ်က္

ညွင္းညံ့ေလတြင္၊ ဂုဏ္ပဲြဆင္ေသာ္

ငါလွ်င္ပီတိ ၿဖစ္လွတကား။   ။